Pożegnanie z tatą

   To był dziwny sen. Wchodziłam do rodzinnego domu ze świadomością,
że tam jest mój tato. Byłam bardzo szczęśliwa. Otwierałam drzwi i myślałam,
zobaczę go, będę znów blisko niego. Przez moją duszę przelewały się fale
tęsknoty, ciepła i radości .
- Tato, tato. Zapaliły  się we mnie światła wszystkich gwiazd wszechświata.
- Jak pięknie ubrany, przeleciało mi przez myśl. Jasno brązowy garnitur,
zarejestrowałam, wyjątkowo elegancki. I tato tak zdrowo i młodo
wygląda i tak uroczyście. Uroczyście. Dziwnie uroczyście.
I ci dziwni mężczyźni, którzy mu towarzyszyli, a których twarzy nie mogłam
dostrzec, byli równie eleganccy i dziwnie uroczyści. Wszystko jakieś inne,
nie takie.
Ale co tam, najważniejsze, że jest tato. Tato !
Spojrzałam na twarz taty, mojego taty.
Nie uśmiechał się, nie patrzył na mnie z tą tkliwością i radością jak zawsze.
Był jakiś daleki i uroczysty , jak ta chwila. Nigdy taki nie był.
Ma twarz, która nie wyraża uczuć ! Dlaczego zakrył wszystkie uczucia,
przecież mnie kocha, zawsze mnie kochał ! - żal rwał mi serce.
I nagle objęłam go ramionami, najmocniej jak mogłam i usłyszałam jak
mówię.
- Dziękuję Ci za miłość którą mi dałeś. To Ty nauczyłeś mnie kochać.
To miłość dała mi siłę przetrwać, Żyję dzięki miłości, która jest we mnie,
a którą mam od Ciebie. Dziękuję Ci.
Mówiłam bez uczucia żalu, rozpaczy, tęsknoty, bólu. W tym uścisku
byłam jednym z tatą. Zobaczyłam w nim wszystkie uczucia, jakie miał
w sobie. Były samym dobrem, ale już należały tylko do  niego.
I poczułam, że moje uczucia też należą tylko do mnie.
Dwie istoty wypełnione miłością, ale rozdzielne.
   Już nie obejmowałam go, a on wraz z tymi dziwnymi towarzyszami
wyszedł do drugiego pokoju, a drzwi się zamknęły.
Stałam wyciszona i smutna. Później próbowałam iść to tamtego
pokoju. Chciałam dostać choć jeszcze garstkę miłości, której nigdy
mi przecież nie żałował, ale drzwi były zamknięte.
I gdzieś w mojej świadomości zrozumiałam, że tak musi być.
Wstrząsnął mną ogromny żal. Nie mogłam wymieścić w sobie
smutku. W tym smutku obudziłam się, a kiedy się budziłam
usłyszałam. " To było pożegnanie ".

   Jak tylko pamiętam, zawsze był ktoś ze mnie niezadowolony.
Wszystkie ciotki traktowały mnie jak brzydkie kaczątko, a z czasem
ta opinia stała się ogólnie przyjętą " prawdą ". Chyba nawet moja
mama w to uwierzyła, bo była ze mnie niezadowolona. Coś w tym
musiało być, bo nie okazywał dumy z powodu posiadania małego
" dziwoląga ". No bo jak zachwycać się dziewczynką, która miała
zbyt szeroki nosek, zbyt pyzatą buzię, zbyt wydatne usta, zbyt duże
oczy, wykrzywiała się brzydko i miała często katar. Na dokładkę
nie była przymilną szczebiotką. Z pewnością kochała mnie
w miarę jej możliwości, troszczyła się o mnie i jak mogła zabiegała,
żebym przy wszystkich uroczystych okazjach dobrze się
prezentowała.
Zbyt mi to wszystko nie przeszkadzało. Dla mnie ważny był mój
tato. On zawsze patrzył na mnie z miłością i z zachwytem. Kiedy
mówił do mnie " moja córuniu ", miał oczy jak dwa słońca.
Nigdy się nie dziwił, kiedy czegoś nie rozumiałam i nie gniewał
się, kiedy byłam uparta. Nie miał mi za złe, kiedy bywałam
" nieobecna ", że miałam własny maleńki świat i akceptował to,
że przypominam kota, który chodzi własnymi drogami.
To do niego biegłam zapłakana  z krwawiącym, rozbitym nosem,
czy stłuczonym kolanem. Jego uśmiech osuszał moje łzy, a ręce
odejmowały ból. W moim dziecięcym sercu tylko jemu dałam                                                                    zgodę na oglądanie moich łez i ran.
Budził mnie piosenką i uśmiechem, nosił na barana, huśtał, grał
w kamyczki, całował w czoło, chodził na spacery trzymając
za rączkę.
   To on prowadził mnie trzymając za rękę, kiedy przyszło iść
żegnać mojego małego braciszka, a później mamę. Trzymał mnie
za rękę silny, dobry, mądry i kochający.
Zakrył swój ból, a jego miłość była tak duża, że potrafiła
uśmierzyć moje cierpienie. Uczynił coś niemożliwego, sprawił, że
żyłam, jakby mnie nie wypuszczał z ramion, którymi mnie
otaczał. Chciał mnie osłonić przed wszelkim złem i w sposób
który nie rani, pokazać mi życie. Był dumny, kiedy potrafiłam
być samodzielna i niezależna. I byłam mądra, samodzielna
i niezależna na miarę swoich niespełna 12 lat.
   Odprowadzałam tatę w ostatnią drogę i nie było już nikogo,
kto by mnie trzymał mocno za rękę. Nikt nie podarował mi
spojrzenia, w którym była miłość.
Wróciłam z nad grobu taty spokojna i cicha. Tylko ja
wiedziałam, że tam zostało ciało, ale tato jest ze mną, bo się
z nim nie pożegnałam. Był więc we mnie i koło mnie, bo
musiałam mieć kogoś, kto by mnie kochał.