Sumienie

   Sumienie to taki odwieczny, genetyczny cykacz, który cyka kiedy on
chce, kiedy my tego nie chcemy. Uparty i upierdliwy, samowolny jak
cholera i w dodatku nie da się go nijak wyłączyć. Gorszy od bakterii
i super wirusa, nikt nie potrafił wymyślić na niego skutecznej szczepionki.

   Kto by się chciał go pozbyć, niech podniesie rękę. No proszę, ile rąk
w górze, a tu guzik z pętelką, nic nie można zrobić, w żaden normalny
sposób wywalić go z siebie.
Z reguły w nieodpowiednim momencie cyka, ale to najmniejszy problem.
Kiedy dzwoni, świeci w oczy, bezlitośnie kopie po kostkach, to już
zupełnie nie dobrze. Jeść nie daje, spać nie daje, spokoju nie daje,
gdzież on ma sumienie.

   A fundnęli nam go nasi pierwsi rodzice, Adaś i Ewka, kiedy pożarli
nielegalnie to zakazane jabłko z drzewka. To nieprawda, że pożarcie
jabłuszka to przenośnia. Niektórzy twierdzą, że tak naprawdę to się
wspólnie " puścili ", a później się swego ciała wstydzili. Oczywiście
to zupełna bzdura. To piękne drzewko w raju, to nie drzewko jakowejś
seks misji, lecz jak nazwa wskazuje, drzewo wiadomości dobrego
i złego, które Pan posadził i zakazał z niego jadać.
No, ale oni nie posłuchali, byli bardzo naiwni i to słodkie jabłuszko
oczywiście zżarli. Więc jak mogli zostać w raju, kiedy już wiedzieli, co
złe, a co dobre, więc się wystraszyli.

  Razem z tym jabłuszkiem zżarli to cykadło, które nam w ramach
przekazu genów, niestety przypadło. A że zżarli je oboje jak stali,
tak nie urodził się jeszcze nikt na ziemi bez tego cykadła. Nie
istnieje taka opcja, żeby go w genach nie dostać, więc wszyscy go
mamy. Od tamtej nieszczęsnej chwili, gdy nam coś nader smakuje,
a jest na zakazanej liście, gorzko nam się odbija i mamy moralną
zgagę. Owa zgaga objawia się właśnie tym cykaniem, dzwonieniem,
świeceniem w oczy i bolesnym kopaniem po kostkach.

   Oznaki, że się w nas cykacz uruchomił, widoczne są już bardzo
wcześnie, wręcz w niemowlęctwie. Jak dzidziuś da mamusi lub babci
pierwszy raz rączką w pysk, to nieco dziwnie prosto w oczy patrzy,
a te jego śliczne ślipka są nieco niewyraźne. Bo dzidziuś z chwilą, kiedy
pacnął drugiego w gębę, cykacza uruchomił i mało jeszcze rozumiejąc,
czuje że coś zrobił nie tak, czeka na reakcję.

   Więc droga mamo i babciu, nie całuj za to bobaska po mordeczce
i łapkach w nagrodę, że taki już bystry i mądry, tylko pogroź mu wręcz
wyraźnie paluszkiem i powiedz, nu, nu, nie wolno. Jak zrobi z usteczek
i bródki podkówkę, świat się nie zawali.
Bobasek zaczyna się uczyć, co jest złe, a co dobre, pomagajcie mu
się tego uczyć, bo któż inny ma to zrobić.

   Ten cykacz jest wprawdzie strasznie niewygodny, ale wręcz niezbędny,
lepiej go w sobie nosić. Wprawdzie ludziska wymyślają coraz to nowe
wygłuszacze owego cykadła, lecz  każdy się kiedyś dowie, że żaden
z wymyślonych sposobów nie jest do końca skuteczny. Nawet najbardziej
zakamuflowany zadzwoni w chwili ostatniej.